Afgelopen jaar sprak ik met een vrachtwagenchauffeur die het niet meer naar zijn zin heeft op het werk. “Het werken als chauffeur is niet meer wat het is geweest, eigenlijk al jaren niet meer.
Elke dag is hetzelfde liedje, dezelfde routine.”
Veranderende werksfeer
Volgens hem is de werksfeer ook veranderd gedurende de jaren. “Vroeger was het tenminste nog gezellig. Kon je bij de klant een bak koffie nemen in de kantine en een praatje maken met de logistiek medewerkers. Mensen hielpen elkaar als er nog gelost moest worden aan het einde van de werkdag. Nu ben je een nummertje en laten ze je gerust een uur staan om zelf pauze te nemen. Ben je te vroeg? Krijg je een snauw. Ben je te laat? Krijg je een snauw. Collega’s waar je de auto mee deelt laten een zooitje achter of houden geen rekening met jouw diensttijden. Het is gewoon niet leuk meer om in deze sector te werken, met deze mentaliteit.”
In dit voorbeeld is de menselijke maat volgens de chauffeur verdwenen en veroorzaakt dit vervreemding met het werk wat hij doet. Zijn behoefte ligt in saamhorigheid, respect en waardering. Daarnaast haalt hij geen voldoening meer uit de taken die hij uitvoert. Het werk biedt hem onvoldoende uitdaging. Op zich is zijn verhaal logisch en voor hem reden genoeg om in actie te komen.
Blijven zitten waar je zit
Uit nieuwsgierigheid vroeg ik hoelang hij al rondloopt met dit gevoel. Zijn antwoord: “Al meer dan twintig jaar”. Ik sloeg stijl achterover. Wat maakt dat iemand twintig jaar wacht met actie ondernemen? Dat kan toch niet goed zijn voor je gemoedstoestand? Wat doet het überhaupt met je als mens om zo lang ‘gevangen’ te zitten in je baan? Hoe kan het dat er niemand uit zijn omgeving hem erop wees om er iets aan te doen?
Hij gaf de volgende uitleg: “Ik kan niet meer verdienen dan met hetgeen wat ik nu doe. De hypotheek moet ook betaald worden en hier heb ik zekerheid in inkomen.” Een hardnekkige overtuiging en een prima excuus om niet in beweging te hoeven komen. Maar dan nog. Wat een lijdensweg moet het zijn om twintig jaar, ik zeg het nogmaals, twintig jaar te blijven zitten waar je zit. Dag in, dag uit, je te ergeren aan hoe het eraan toe gaat op je werk. En nog vast willen blijven houden aan deze routine.
Veranderbereidheid en perspectief
Wat hier eigenlijk speelt is dat de chauffeur geen uitweg ziet. Geen baankansen ziet om werk te gaan doen dat beter past bij zijn behoeften en bij zijn identiteit. Hij heeft er geen vertrouwen in dat zijn financiële zekerheid bij een ander beroep gegarandeerd is. Hij is daarom niet veranderbereid, klaar om daadwerkelijk stappen te zetten. Tot het moment komt dat het écht pijn gaat doen, bij wijze van spreken dat de stress uit z’n oren stoomt.
Aan mij de taak om met deze chauffeur aan de slag te gaan. Op zoek naar een nieuw perspectief. Dit doen we door samen te kijken hoe deze overtuigingen over zijn werk zijn ontstaan en deze om te buigen naar meer realistische overtuigingen, waardoor weer ruimte ontstaat voor beweging. De urgentie is er in ieder geval. Bij hem heeft geholpen om andere mensen te zien bewegen. Dit maakt dat hij het ook wil proberen. Zo zie je maar, goed voorbeeld doet volgen.
Bevrijd jezelf!
Als je jezelf herkent in dit verhaal, stel jezelf de vraag: Hoeveel tijd in jouw leven ben jij bereid om op te offeren voor werk dat geen voldoening geeft? Herken je iemand anders hierin? Vraag hem of haar daar dan eens naar. Maak het geen taboe om eens toe te geven dat iets niet langer meer werkt.
